Iedere keer wanneer ik dit filmpje zie word ik eraan herinnerd wat een voorbeeldfunctie ik als ouder heb. Kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt.
Onlangs kreeg ik weer een mooie spiegel voor gehouden. Mijn oudste zoon kan nogal heftig boos worden. Uit het niets, althans voor mij, ontploft hij dan. Alle emoties mogen er zijn, ook boosheid, al zou het voor hem en ook voor ons fijn zijn als hij een manier vindt hier mee om te gaan. Op een rustig moment probeer ik hem uit te leggen, zoals ik al zo vaak aan kinderen heb gedaan, hoe je boosheid kan voelen. Dat het fijn is de signalen te herkennen en een manier te vinden die het boze gevoel weer laat zakken. Ik maak tekeningen van een stijgende thermometer en vraag hem aan te wijzen op zijn lichaam waar hij zijn boosheid meestal voelt. Op zijn borst, wijst hij aan en dan in zijn hoofd. We proberen manieren te bedenken die hem zouden kunnen helpen als hij boos wordt; even een rustig plekje zoeken, diep ademhalen, tot 10 tellen.
Terwijl ik dit allemaal met hem bespreek realiseer ik me dat ik dit zelf eigenlijk helemaal niet doe. Ik heb behoorlijk wat engelengeduld. Dat is heel fijn, maar ook ik heb momenten dat het geduld op is en dan…. ja precies; uit het niets, althans voor wie er in mijn buurt is, ontplof ik. Ik kan het mijn zoon uitleggen, voor hem tekenen, uitbeelden maar als ik het zelf niet doe heeft het weinig zin. En dus, vanaf dat moment benoem ik mijn gevoelens als ik boos word. ‘Ik merk dat ik heel boos word, ik loop nu naar de keuken om even diep adem te halen’ Het is een beetje wennen, maar ik word er echt rustiger van. Mijn zoon ontgaat het ook niet. Niet veel later wanneer ik aankondig toch echt mijn geduld te verliezen zegt hij: ‘Mama, gaat het? Misschien moet je even rustig tot 10 tellen, zal ik met je mee tellen?’ Ik glimlach en we tellen samen tot 10.